Contents
Każdy token PAXG jest wymienialny na jedną uncję trojańską w 400 uncjowej sztabce rodzaju London Good Delivery, które są przechowywane w skarbcu Brinks w Londynie. Z racji tego, że PAXG posiada pełne pokrycie w fizycznym złocie każdy z posiadaczy tokenu może wymienić go na ekwiwalent w fizycznej formie bądź na gotówkę. Stablecoiny oparte o złoto są relatywnie nowym tworem i pomimo wielu zalet warto pamiętać o bardzo szerokim zagrożeniu, a mianowicie bezpieczeństwie takiego aktywa. Każdy zdaje sobie sprawę, że gdy posiada fizyczne złoto, to sam odpowiada za jego bezpieczeństwo i jeśli tylko w dobry sposób je zabezpieczy, to może być o nie spokojny.
Uruchomiony przezeń system pieniężny zawodzi nie tylko na polu utrzymania wartości pieniądza czy sprawiedliwości. Wielu oczekiwało, że wyposażeni w coraz lepsze modele ekonometryczne i dowolność działania bankierzy centralni będą w stanie zapewnić stabilność całej gospodarce. Zresztą powinniśmy mówić nie tyle o papierowym, co raczej o pustym pieniądzu „fiat” (z łac. „niech się stanie”). Banknoty i monety stanowią nie więcej niż 10 proc. Całości zasobów pieniądza na świecie – reszta to zapisy elektroniczne. Tworzenia nowych pieniędzy w systemie fiat nie zahamowałoby więc nawet zużycie wszystkich drzew na planecie.
Odejście od pełnego parytetu złota miało miejsce po kryzysach spowodowanych przez pierwszą wojnę światową i wielką depresję lat 30. Utrzymanie wymienialności pieniądza na złoto wymagałoby prowadzenia restrykcyjnej polityki monetarnej, która krótkookresowo oznaczałaby spadek cen i płac na co rządy demokratyczne nie chciały pozwolić. W efekcie waluty narodowe zostały oderwane od złota i srebra, a ich wartość zaczęła fluktuować znacznie mocniej niż to było pierwotnie oczekiwane. Zgadzam się z wszystkimi postawionymi wobec pieniądza fiducjarnego zarzutami. Głównym powodem jest to, że ilość złota rośnie niewspółmiernie do ilości dóbr, co w przypadku przymusu rozliczeń w złocie spowoduje nieuzasadniony wzrost jego cen. Nie znam żadnego pojedynczego dobra, o które można oprzeć wartość pieniądza.
Następnie na wprowadzenie standardu złota zdecydowały się Stany Zjednoczone. Ustanowiono stałą cenę 20,57 dolarów amerykańskich za uncję kruszcu. Warto dodać, że ten poziom pozostał niezmieniony aż do 1933 roku. Podstawą tego systemu monetarnego była dwudziestodolarówka – moneta próby .900 zawierająca około 30 gramów czystego złota.
Aby dokonać płatności w walucie obcej można zakupić ją we własnym kraju i wysłać do kraju docelowego lub też kupić złoto, przesłać za granicę, gdzie zostanie ono zamienione na walutę obcą. Powyżej wartości punktu złota zamiast kupować walutę obcą na rynku walutowym, korzystniej jest wymieniać walutę krajową na złoto, wysyłać je za granicę i tam wymienić je na pożądaną walutę obcą. I odwrotnie, gdy kurs walutowy spadnie poniżej punktu złota, korzystniejszym rozwiązaniem jest akceptacja płatności z zagranicy w walucie zagranicznej. Ponieważ koszty przesłania złota są zwykle małe w porównaniu z wartością przesyłanych dóbr, system waluty złotej był w gruncie rzeczy systemem stałych kursów walutowych. Kenneth Rogoff, poważany ekonomista z Harvardu, uważa, że standard złota niezupełnie może oznaczać, że nowy system będzie stabilniejszy od obecnego.
Oczywiście zapraszamy Cię do „Programu Powiernik”, który pozwala systematycznie gromadzić własne rezerwy złota. Jego całkowita likwidacja miała miejsce podczas II wojny światowej, kiedy zawieszono wymienialność banknotów na złoto. Saldo rachunku bieżącego w takim systemie jest zapewnione przez zmiany poziomu cen między krajami dotkniętymi nierównowagą, co odróżnia go od systemów, w których odpowiedzialne są wahania kursu nominalnego. Pierwsza kwestia wiązała się z faktem, że Szwajcarski Bank Narodowy, po zniesieniu obowiązku posiadania pokrycia dla franka w złocie, zaczął wyprzedawać zapasy złota. Przez to udział tego kruszcu w rezerwach Szwajcarii pod koniec 2013 roku wyniósł 8 proc.
Wiąże bowiem cały system monetarny z dostępnością jednego metalu. Rogoff uważa też, że do wprowadzenia standardu złota potrzebne jest pełne zaufanie do systemu. Jeśli pojawi się choć cień paniki, że rząd będzie chciał przejść do płynnego kursu pieniądza, ludzie rzucą się kupować złoto i cała konstrukcja się rozleci. Tak było pod koniec lat 60., kiedy banki centralne innych krajów zwątpiły w gwarancje utrzymania parytetu, rozmontowując system z Breton Woods. I wzrost wydatków publicznych finansowanych z emisji pieniądza fiskalnego spowodowały trudności w utrzymaniu wymienialności walut. W rezultacie prawie wszystkie kraje zrezygnowały z systemu walutowego złotego.
Waluty w parytecie złota były często używane jako jednostki monetarne, względem których porównywano mniej stabilne waluty. W systemie waluty złotej banknoty w obiegu krajowym są substytutem pieniądza kruszcowego. Są one wymienialne na złoto zgodnie z przyjętym parytetem. Przewagą systemu waluty złotej nad systemami pieniężnymi opartymi na kredycie jest odporność na zawirowania na rynkach finansowych.
Standard złota przyjął się również w innych krajach, jednak przetrwał tylko do początku pierwszej wojny światowej. Powodem jego upadku był wzrost wydatków rządów, które pilnie potrzebowały pieniędzy na zbrojenia. Standard złota odegrał jednak pozytywną rolę, przyczyniając Jak działa rynek Forex się do pobudzenia wzrostu gospodarczego przez wybuchem wojny. Wraz z informacją o czerwcowych zakupach NBP ogłosił, że „polskie złoto wraca do domu”. Zarząd NBP zdecydował o przeniesieniu połowy obecnych zasobów złota (około 100 ton), do skarbców NBP.
Ale USA były potęgą narzucającą reguły gry całemu światu. Umowę waszyngtońską, którą próbowano ratować sytuację poprzez utrzymanie sztywnych kursów walutowych przy niewielkiej dewaluacji oficjalnego kursu dolara (do 38 dol. za uncję). Była to jednak wyjątkowo słabej jakości trytytka – pękła po niecałych dwóch latach. Realny kurs złota poszybował do poziomu ponad 200 dol. Za uncję (choć zarówno keynesiści, jak i monetaryści wróżyli wcześniej, że po zniesieniu powiązania z dolarem spadnie do 10 dol.), a Europa straciła zdolność nabywania przeszacowanych dolarów.
Kryzysy bankowe uderzają silniej w bogate, rozwinięte gospodarki niż w kraje rozwijające się. Istnieją też dowody, że na stabilność ekonomiczną wpływają pozytywnie czynniki pozagospodarcze – np. Rządy prawa – chociaż zagwarantować jej w pełni nie są w stanie. Zwolennicy systemu Gospodarka Chin w odzysku pustego pieniądza odpierają zarzuty o jego niesprawiedliwość, np. Zwracając uwagę, że w wyniku wprowadzenia niższych stóp procentowych (główne narzędzie polityki pieniężnej) wszyscy uczestnicy gospodarki mogą wziąć dodatkowy kredyt w tej samej proporcji do swojego dochodu.
Od układu z Bretton Woods (w 1944 r.) przywilej wymiany dolara amerykańskiego na złoto obejmował wyłącznie banki centralne. Odkąd w sierpniu 1971 roku prezydent USA Richard Nixon zawiesił wymienialność dolara na złoto, rola tego ostatniego w systemie monetarnym stopniowo malała. Porzucenie standardu złota pozwala rządom na luźną politykę monetarną, Niestety ta zawsze prowadzi do inflacji lub hiperinflacji. Konsekwencją drukowania pieniędzy jest wywłaszczenie obywateli z ich oszczędności. W 1946 roku ceny na Węgrzech podwajały się co 15 godzin. W 1985 roku w Boliwii inflacja wynosiła 18 tysięcy procent.
Na mocy konstytucji bank centralny jest niezależny od rządu i nie powinien ulegać naciskom politycznym bądź partyjnym. Przejawem niezależności NBP jest praktyczny brak możliwości odwołania jego prezesa oraz członków Rady Polityki Pieniężnej, a także własny budżet i uzbrojona formacja mundurowa (Straż Bankowa). Później, między 1870 a 1880 rokiem , system walutowy został przyjęty przez wiele krajów. Chociaż złoto odgrywało ważną rolę w płatnościach od czasów starożytnych, fundamenty systemu złotej waluty powstały w Wielkiej Brytanii w 1844 r.
Krugman wytknął republikanom nawołującym w USA do powrotu do Bretton Woods, że są wręcz fanatykami Ayn Rand. To pisarka i filozofka, której dzieła są uznawane za pochwałę kapitalizmu i indywidualizmu. Równowaga na rachunku obrotów bieżących w takim systemie jest zapewniona przez zmiany poziomu cen między krajami dotkniętymi nierównowagą, Exxon posty trzeciej straty z rzędu, jak pandemia uderza popytu, ceny Reuters co odróżnia go systemów, w których za równowagę odpowiedzialne wahania kursów nominalnych. Istnieje wolność bicia monet z kruszcu i przetapiania monet złotych na kruszec. Nie ma żadnych ograniczeń w zakresie wywozu lub przywozu kruszcu do kraju. Granice dopuszczalnych odchyleń rynkowych kursów walutowych wynoszą ± 1%.
USA także zdecydowało się na wprowadzenie systemu parytetu złota. Po pozytywnych doświadczeniach USA i UK system waluty złotej został przyjęty przez większość rozwiniętych krajów i nieprzerwanie funkcjonował aż do wybuchu I wojny światowej. Waluty objęte stałą wartością złota mają stały kurs wymiany między nimi. Celem parytetu złota jest zapobieganie wzrostowi inflacji w pieniądzach.
System waluty złotej został wprowadzony w XIX wieku i w zasadzie do dziś ma wielu zwolenników. Istotną rolę zasady parytetu złota podkreśla się zwłaszcza w czasach kryzysu. Wcześniej jednak nie istniał żaden międzynarodowy system walutowy w rozumieniu współczesnych definicji. Nie było reguł określających funkcjonowanie pieniądza ani instytucji finansowych je wprowadzających oraz egzekwujących.
W ten sposób możliwe było przeliczanie wartości poszczególnych produktów, kiedy dochodziło do transgranicznej wymiany handlowej. Wiązało się to oczywiście z zamrożeniem kursu za sztabki złota. W każdym kraju, który przyłączył się do systemu, panował swobodny przepływ pomiędzy kruszcami a walutą, a każdy bank centralny miał obowiązek sprzedaży złota wg parytetu, czyli ustalonej ceny. Po I wojnie światowej system ten uległ przeobrażeniu. W krajach takich jak Anglia i Francja zaczął obowiązywać system sztabowo-złoty.
Możesz sobie gromadzić bogactwo w innych środkach . Transakcje rozliczać w takim pieniądzu ale wg kursu np złota. Np w danym dniu nieruchomość kosztuje pół kg złota i rozliczasz się z kontrahentem w kruszcu lub pieniądzu wg kursu złota.
„Wskaźnik ten można połączyć ze stopą oszczędności. W ten sposób powstaje miara tego, jak długo zajmuje skumulowanie majątku o określonej wielkości. Załóżmy, że stopa oszczędności wynosi stałe 10 proc. Przeciętna amerykańska rodzina potrzebowała ok. 51 lat, by zakumulować ze swojego rocznego dochodu przeciętny amerykański majątek netto. Innymi słowy, nowy majątek coraz wolniej nadgania stary. Oznacza to wolniejszą mobilność społeczną w górę, wstrzymuje to, co Vilfredo Pareto nazwał „rewolucją elit”, obracając wolne społeczeństwo w system kastowy” – stwierdza Hülsmann.